Ο φόβος για τις αράχνες είναι μία από τις πιο διαδεδομένες φοβίες ανάμεσα στους ανθρώπους. Μία ομάδα ψυχολόγων στο πανεπιστήμιο του UCLA διεξήγαγε μία έρευνα με συμμετέχοντες 88 ανθρώπους που έπασχαν από αραχνοφοβία ( Mystkowski, Craske, Echiverri, Labus (2006) . Mental reinstatement of context and return of fear in spider fearful participants. Behavior therapy,37, 49-60 ).

Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να ξεκινάει με την γνωστή έκφραση των παραμυθιών “μία φορά κι έναν καιρό”. Το τραύμα ειναι μία ιστορία που περιμένει κάποιον να την αφηγηθεί. Μόνο που ειναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνεις την εμπειρία σου παραμύθι όταν συνεχίζεις να ζεις με τον φόβο. 

Ήταν μια μέρα του 1987 και η ψυχολόγος Francine Shapiro έκανε μία βόλτα στον δρόμο. Ξαφνικά την προσοχή της τράβηξε το γεγονός οτι οι ενοχλητικές σκέψεις που είχε πρίν από λίγο, όχι μόνο είχαν εξαφανιστεί αλλά και όταν σκόπιμα τις επανέφερε έμοιαζαν να έχουν χάσει την δύναμη τους. Μπερδεμένη καθώς δεν θυμόταν να έχει κάνει κάτι σκόπιμα για να τις επεξεργαστεί, άρχισε να προσέχει το τι της είχε συμβεί και παρατήρησε ότι όταν σκεφτόταν κάτι δυσάρεστο, κινούσε γρήγορα τα μάτια της με ένα συγκεκριμένο τρόπο και οι σκέψεις έμοιαζαν να αλλάζουν θέση στην συνειδηση της.